Transitie, dat is de omslag maken van het oude, bestaande, naar iets nieuws. Maar vóór je iets nieuws kunt beginnen, moet je bereid zijn oude, bekende, patronen los te laten. Dáár begint transitiekunstenaar Suzan Bosch dan ook in haar begeleidingstrajecten: “Ik help vernieuwers ruimte en gelegenheid te creëren voor reflectie en creativiteit.”
Transitiekunstenaar – het heeft lang geduurd voor ze zichzelf zo durfde noemen, “want ik heb niet de traditionele ‘kunstenaarsroute’ bewandeld, via de kunstacademie enzo.” Als organisatiepsycholoog was Suzan docent, onderwijsontwikkelaar, coach en consultant in het Hoger Onderwijs. Haar laatste, leukste, plek daar was als aanjager bij een kenniscentrum sociale innovatie. Toen dat project gestaakt werd, wilde ze vérder met innovatie. Er zat maar één ding op; haar baan opgeven. “Als je tot in je tenen gelooft in waar je mee bezig bent, dan wil je dat voortzetten, ook als je daar zekerheden voor moet opgeven.” Loslaten dus. Er volgde een moeizame en soms eenzame periode van zoeken naar haar toegevoegde waarde, met natuurlijk ook financiële consequenties. “Maar het levert zóveel voldoening om je eigen koers te kunnen varen!”
In haar atelier voor natuurkunst staat het thema verbinding centraal; allerlei pastelkleurige lapjes en velletjes laten zien hoe vezels uit elkaar getrokken zijn en weer gecombineerd tot nieuwe objecten. “In deze tijden van Transitie is het niemandsland van niet-weten onontkoombaar. En gelukkig is er dan de universele taal van de kunst. Samen kunst maken helpt om nieuwe verbindingen tot stand te brengen. It’s not how creative you are, but how you are creative.”