Als dochter in een ondernemersgezin leerde ze al vroeg te werken voor eigen doelen; al vóór haar 18e had Mae Belteyn haar eigen beautysalon. Daarnaast was ze gezondheidstherapeut èn gaf ze les op twee onderwijsinstellingen. En omdat ze niet van half werk houdt, overal méér dan 100% gaf, kon een burn-out niet uitblijven. Een jaar(!) lang lag ze in bed, “in de hoop dat ik op een dag niet meer wakker zou worden,” vertelt ze, “ik vond dat ik gefaald had, omdat ik het niet kon volhouden, terwijl niemand me zou missen.” Haar toenmalige vriend besloot om er samen even helemaal uit te gaan, en ze vertrokken zonder ticket naar Schiphol, waar ze een vlucht naar Thailand boekten. Tijdens een bezoek aan een tempel werd ze plotseling aangesproken door een monnik (heel ongebruikelijk, omdat monniken daar geen contact met vrouwen mogen hebben), met de mededeling dat ze op zoek moest gaan naar haar eigen ritme. Hij gaf haar ook een amulet, dat haar zou beschermen. Een paar dagen later maakten ze een begeleide vaartocht door de jungle, op een vlot. Een verkeerde beweging zorgde ervoor dat hun vlot bij een splitsing van de route afweek en in snelstromend water raakte. Het vlot tolde in de rondte, totdat een medepassagier erin slaagde een boom vast te grijpen, waardoor ze bleven hangen. “Een jaar lang wilde ik alleen maar dood, maar in deze beangstigende situatie werd ik overweldigd door een onbeschrijfelijke overlevingsdrang!” zegt ze geëmotioneerd.
Eenmaal weer thuis, toen ze weer voldoende aangesterkt was, besloot ze te solliciteren naar een baan als receptioniste bij een bank, waar ze werd aangenomen. “Ik wilde een eenvoudige 9-tot-5-baan,” licht ze toe, “maar omdat ik er weer hélemaal voor ging, me overal mee bemoeide en met allerlei verbetervoorstellen kwam, promoveerde ik al gauw naar functies met meer verantwoordelijkheden en bevoegdheden.” Zo kwam ze, na nog een overstap naar een organisatie voor hypotheken en verzekeringen, rond haar dertigste voor de tweede keer in een burn-out terecht. In dezelfde tijd kwam er een eind aan haar, zeer moeizame, (tweede) relatie, terwijl ze zwanger was van haar tweede kindje. “In die moeilijke periode ben ik naar Glastonbury (Engeland) gegaan, waar ik meedeed met een ceremonie, waarbij we, onder leiding van een sjamaan, de koorden met het verleden ritueel doorsneden. Een bijzonder emotionele en ook helende ervaring voor mij,” vertelt Mae.
In de tijd die volgde, met twee kleine kinderen en een ziektewetuitkering, besloot ze zich geheel te richten op de toepassing van rituelen. “Aansluitend op wat de monnik in Thailand me al gezegd had, wilde ik voortaan mijn eigen ritme leven. Géén opgelegde taken uit to do-lijstjes die ik geacht werd te maken tijdens mijn burn-outs, géén verplichte acties van werkgevers of druk van de prestatiemaatschappij, maar een natuurlijk ritme, gemarkeerd door rituelen.” Als kind had ze het gebruik van (kleine) rituelen al meegekregen, en al jaren leidde ze, vrijwillig, grotere rituelen tijdens bijeenkomsten, maar pas op dit punt in haar leven realiseerde ze zich de waarde ervan. “Rituelen hebben mijn leven gered,” aldus Mae. Ze ging religiewetenschappen studeren en begon aan een boek over hoe je rituelen kunt inzetten in je dagelijkse leven. “Een ritueel is een gewoonte die je een bepaalde intentie geeft, een streven die voortkomt uit je persoonlijke missie.”
Vandaag de dag richt ze zich met deze kennis en ervaring op vrouwen die hun leven en werk meer in balans willen brengen. Eerst nodigt ze hen uit om uit te rusten en tot zichzelf te komen, om vervolgens te kunnen bepalen wat bij hen past. Mae coacht hen en helpt rituelen te ontwerpen die dit persoonlijke ritme ondersteunen. Zo zet ze hen in hun kracht. Vrouwen die besluiten voor zichzelf te beginnen biedt ze een platform voor cocreatie, genaamd Lady Leaders. Door cocreatie kunnen individuele krachten verenigd worden, wat volgens Mae een belangrijke voorwaarde is voor de nieuwe economie.
Ondertussen is de zoektocht naar haar eigen ritme nog niet beëindigd; in onze veeleisende maatschappij is dat een doorlopend proces van bij jezelf blijven en steeds weer bepalen wat je nu echt in het leven wilt. Met kleine dagelijkse rituelen creëert ze ook zelf de rust en ruimte die ze nodig heeft.